Prolog

Siedzisz w swoim starym nowym mieszkaniu. Wygląda całkowicie inaczej. Ściany są koloru białego przez to jest jakby jaśniej. Twoje nowe meble lśnią czernią. Mieszanina barw w mieszkaniu to tylko czarny i biały. Sama tak chciałaś, więc teraz nie masz się czemu dziwić. Czujesz się samotnie. Cisza jest nie do zniesienia. Leżysz na wielkim czarnym łóżku w sypialni i gapisz się w sufit, na którym na białym tle widnieje czarny wykaligrafowany napis niosący treść twojego ulubionego ostatnimi czasy cytatu. Cierpisz. Sądziłaś, że wszystko idzie w dobrą stronę a tak naprawdę spadło na samo dno z ogromnym hukiem. Spoglądasz na wewnętrzną stronę lewego nadgarstka. Tak mały tatuaż a tak wiele niesie ze sobą wspomnień . Łzy zbierają się w twoich oczach i powoli zaczynają wypływać, tworząc mokre ścieżki na twoich policzkach. Próbując wstać czujesz ból w okolicach żeber, a do tego jeszcze dochodzi złamana prawa ręka. Kolejne wspomnienia. Kolejne łzy. To cud, że jeszcze nie popadłaś w depresję. Bo pozbierać się jest 10 razy trudniej niż rozsypać...

Witajcie! :D Znów spotykamy się z panem Andersonem. 

Mamy nadzieję, że wam się spodoba. Każdy komentarz będzie dla nas bardzo ważny.

Miłego czytania. Buziaki :*